- 🇺🇸 The Energy Invoice of a Narcissistic Mother
- 🇵🇭 BISAYA – KUNG WALAY NAGTAN-AW
- 🇵🇭 KAPAG WALANG NAKATINGIN
🇺🇸 The Energy Invoice of a Narcissistic Mother
There was always a strange tension in our relationship—
a push and pull, a magnet flipped one too many times.
At first, she poured energy into me.
Not love—performance.
She shaped herself to match what I wanted.
She mirrored values, faked warmth, staged connection.
It was all part of the campaign.
But when I stopped applauding—
when I began to respond with boundaries instead of praise—
that entire campaign turned into revenge.
It’s like she said:
“If I wasted all that energy performing for you…
and I still couldn’t keep you under control—
then I’m going to take from you what hurts more than anything you could take from me.”
And that’s when she took my son.
Not out of love.
Not for protection.
But as a reimbursement.
She didn’t want the child—she wanted the leverage.
She wanted repayment for the mask she wore.
For the energy she spent lying.
For the years she pretended to be someone she wasn’t.
And now she wants it all back—with interest.
She’s not just discarding me.
She’s balancing a twisted ledger.
A spiritual invoice, marked “PAYMENT DUE: 1 CHILD”.
But here’s what she doesn’t understand:
The energy she gave wasn’t stolen.
She offered it—freely, manipulatively, strategically.
And now that it didn’t work,
she’s trying to rewrite the contract and charge me for her own deception.
That’s not heartbreak.
That’s fraud.
She’s like someone who loses all their files
because they never backed anything up—
and then sends the manufacturer a bill for their own failure.
“You owe me for the data I never protected.”
That’s how narcissists grieve:
They don’t reflect.
They invoice.
She didn’t value our son when he was with me.
She didn’t fight to be a mother.
She disappeared.
But when she realized he was still my joy—
still my heartbeat—
she turned him into capital.
Emotional capital.
Spiteful reimbursement.
Her twisted way of saying, “I want it all back.”
And for the record—she never wanted to be a mother.
Not in the real, consistent, present sense of the word.
For two years, she left Adri’el with her mom behind my back,
while she chased attention, freedom, and flings.
Even her best friend told me:
“She never had the child with her. He was always with you or her mom.”
The cycle was clear:
Neglect when unobserved, performance when convenient.
And now, after years of treating motherhood like a chore,
suddenly she wants full control?
No.
She didn’t take Adri’el to be a mother.
She took him because I was a father.
She saw the bond.
She saw the joy.
She saw the love she couldn’t fake.
And that made her jealous.
Because I didn’t just expose her.
I rejected her.
I held her accountable.
And I walked away.
So she made sure to hurt me the only way she could:
by taking the one soul I would never stop loving.
And here’s one more truth that haunts me:
She once admitted she had the child
because she thought it would make me love her more.
Not because she was ready.
Not because she had a vision of raising him.
But because she wanted to trap love—
mine—
by using a child.
And when my love dried up…
so did hers.
Because narcissists don’t raise children.
They use them.
They don’t nurture—they perform.
And when the audience leaves,
so does the act.
There’s a strange truth in quantum physics:
In the double-slit experiment, particles behave differently when they’re being observed.
When someone’s watching, they act orderly. Predictable.
But remove the observer—and they collapse into chaos.
That’s her.
Her motherhood doesn’t exist unless someone is watching.
Unless someone is validating.
Unless someone is there to applaud her for playing the part.
But what happens when no one is watching?
What happens when there’s no boyfriend,
no Facebook audience,
no mother around to validate the illusion?
What happens when there’s no one left to clap?
The child becomes invisible.
If she could erase me—
a grown man with evidence, with a voice, with receipts—
what will she do to a 5-year-old child
who can’t speak up?
Can’t run?
Can’t even understand what’s being done to him?
If she was able to cheat the marriage…
cheat the foundation our son stood on…
cheat the image of two living parents united…
cheat her maternal role while I stood there holding her accountable—
What do you think she’s going to do when I’m not there?
If she can destroy a grown man’s reputation with lies…
If she can launch a smear campaign to cover up neglect and infidelity…
If she can assassinate my character to avoid her own accountability—
Then what is she capable of doing to a child when no one’s watching?
Especially a child who reminds her
of everything she failed to be.
No sane, mentally healthy parent would do what she’s done.
No rational, loving person
would take a child they abandoned off and on for two years
and then kidnap that child from the parent who stayed,
from the one who remained faithful, present, and grounded.
No one in their right mind
would then go on to conceal that child from the very parent
who built a real bond—
a father-son connection rooted in consistency and love.
This isn’t protection.
It’s not motherhood.
It’s not co-parenting.
It’s pathology.
There is something clearly and dangerously mentally unwell
about someone who would do this.
And a person who has shown this level of emotional instability
should not be trusted—especially not alone—
with a child too young to speak up,
too small to run,
too innocent to know he’s in danger.
And let me say this too—so no one misunderstands:
This isn’t bitterness.
This isn’t vengeance.
This isn’t drama.
It’s reality—
and it’s a reality I still believe can be redeemed.
I truly believe that Anngeneth can change.
That she can be helped.
That she can heal.
I believe she can one day learn to be accountable—
to face the pain she’s caused,
to finally understand the harm she’s inflicted
on the very people who tried to love her.
I believe she can become a real mother—
the kind who doesn’t steal children to bury shame,
the kind who doesn’t rewrite the past
just to escape what she refused to repair.
But not like this.
Not while this continues.
Not while Adri’el is hidden, isolated, manipulated, or treated like a weapon.
This concealment isn’t strength. It’s proof she’s still unwell.
🔗 Watch This: When Betrayal Becomes Neurological Warfare
Everything I’ve described above isn’t just emotional. It’s neurological. If you want to understand the science of how betrayal by a narcissist breaks the brain—watch this. Every word she speaks describes what happened to me… and what’s still happening to my son.
And until she can stop lying,
stop punishing,
stop running—
she is not ready to be a mother.
And let’s not pretend this was just about manipulating me.
Let the evidence speak for itself.
She manipulated Barangay officials,
influenced DSWD social workers,
and possibly even local police
into violating the very laws they swore to uphold.
They didn’t investigate.
They didn’t mediate.
They didn’t verify the truth.
They just moved—on her word.
All while I—the parent who stayed—was erased.
But of course…
Anngeneth is a sweet mother.
And can absolutely be trusted with a child.
🇵🇭 BISAYA – KUNG WALAY NAGTAN-AW
Ang Inbokso sa Enerhiya sa Usaka Inahan nga Peke ang Gugma
Kanunay gyud naay lahi nga tensyon sa among relasyon—
murag push and pull, sama sa magnet nga gipahimutang og baliktad.
Sa sinugdan, siya nagbubo og kusog para nako.
Dili tinuod nga gugma—performance ra.
Gipormahan niya iyang kaugalingon para mohaom sa akong gusto.
Gimirror niya akong mga baruganan, gipalihok ang init nga pamatasan, gipakaaron-ingnon nga naa siyay tinuod nga koneksyon.
Apil to sa iyang plano.
Pero sa dihang nihunong ko’g palakpak—
sa dihang nagsugod ko’g baruganan kaysa pasalamat—
ang tibuok niyang “effort” nahimong panimalos.
Murag gusto niyang ipasabot:
“Kung akong gigahin tanan nakong kusog aron magpakitang tao nimo,
ug wa gihapon ko makakontrol nimo—
kuhaon nako ang labing sakit nga bahin sa imong kinabuhi.”
Ug mao to ang dihang gikuha niya akong anak.
Dili tungod kay gihigugma niya.
Dili tungod kay gusto niya’g protektahan.
Kundili, isip bayad sa iyang peke nga investment.
Wala siya nagkuha sa bata tungod kay gusto siya mahimong inahan—
kundili tungod kay gusto niya og leverage.
Gusto niya nga suklian ang iyang maskara.
Ang tanang kusog nga iyang gigamit sa pagpanglimbong.
Ang tanang tuig nga nagpakaaron-ingnon siya nga lahi siya sa tinuod niyang pagkatao.
Ug karon, gusto niya ibawi tanan—with interest pa gyud.
Wala lang niya ko gibiyaan.
Gibalanse niya ang iyang kagubot.
Mura’g inbokso nga gisulatan og “BAYAD: 1 KA BATA”.
Apan wala niya nasabti nga:
Ang tanang kusog nga iyang gihatag—wala koy gikawat.
Iyaha tong kagustohan.
Sa iyang kaugalingong paagi.
Ug karon nga wala na’y epekto, gusto niyang usbon ang kasabotan ug pabayaron ko sa iyang kabakakon.
Dili ni heartbreak.
Kini pangilad.
Murag tawong nawad-an og datos kay wala mag-backup,
unya niingon nga ang Seagate o Dell maoy responsable sa iyang kalaglagan.
“Bayri ko sa data nga wala nako gitipigan.”
Mao na ni ang grieving sa narcissist:
Dili mag-ila.
Mangayo og bayad.
Wala siya kabalo unsa’y bili sa among anak.
Wala siya naningkamot nga mahimong inahan.
Nanghawa ra siya.
Pero sa dihang iyang nakita nga si Adri’el
maoy gihapon akong kalipay,
akong heartbeat—
iyang gihimo kapital ang among anak.
Emosyonal nga kapital.
Bahin sa panimalos.
Iyang paagi sa pagsulti:
“Akong bawi-on tanan.”
Ug klaro kaayo nga WALA GYUD SIYA gustong mahimong inahan.
Sulod sa duha ka tuig,
iyang ginabiyaan si Adri’el sa iyang mama
samtang siya naglingaw sa gawas, naglaag, nagkuyog laing lalaki.
Ang iyang best friend mismo nagsulti:
“Wala gyud siya magdala sa bata. Ikaw ra o iyang mama ang permi kuyog.”
Consistent ang pattern:
Pagpakabana kung naay tan-aw, wala’y pakabana kung wala.
Ug karon kalit lang siyang gustong magbuot sa bata?
Dili.
Wala niya gikuha si Adri’el kay gusto niya mahimong inahan.
Gikuha niya siya kay ako maoy amahan.
Nakita niya ang among connection.
Nakita niya nga ang bata nahigugma nako.
Nakita niya nga wala niya makuha ang tinood.
Ug nasuya siya.
Nasakitan siya.
Kay sa dihang nasakpan nako siya—
ug gibiyaan nako siya sa July 2024,
tungod sa iyang pagpangabit ug pagbaya sa bata—
Gusto niya bayran ko gamit akong anak.
Ug nahinumdom ko, siya mismo miangkon:
“Nangita ko’g anak kay basin mas labaw pa nimo akong gugma.”
Dili kay andam siya mahimong inahan.
Dili kay gusto siya’g pamilya.
Kundili, gamiton niya ang bata aron mo-stay ko.
Pero sa dihang nahutdan na ko og pasensya,
nahutdan pud siya og “love” show.
Ang mga narcissist dili magpaka-inahan.
Manggamit ra.
Kung wala nay mutan-aw,
wala na pud ang performance.
Sa siyensya, naa’y eksperimento: ang double-slit experiment.
Kung ang particle tan-awon,
tarong siya og lihok.
Pero kung walay mutan-aw—
maguba ang pattern. Mura’g walay kontrol.
Mao pud na siya.
Kung naay audience, mama siya.
Kung wala, wala.
Ug unsa man kung karon, wala na’y mutan-aw?
Wala’y uyab?
Wala’y mama nga mopugos niya magpakaaron-ingnon nga inahan siya?
Mawala pud ang bata sa iyang panan-aw.
Ug kung kaya niya ko i-destroy—
usa ka lalaki nga naay tingog, ebidensya, ug record—
unsa pa kaha ang iyang buhaton
sa bata nga hilum,
walay kapasidad mosumbong,
walay kalibotan unsa ang tinood?
Kung iyang gikawatan ang kasal,
gitungkab ang pundasyon sa among pamilya,
gilimod ang tinuod nga papel sa inahan
samtang ako nagpabilin—
Unsa pa kaha iyang buhaton kung wala nako?
Kung kaya niya mohimog istoryang bakak,
Kung kaya niya manglibak ug ipahimungtan ako’g kriminal,
Kung kaya niya ilad-ilaron ang DSWD ug Barangay—
Unsa pa kaha iyang mahimo sa bata nga wala’y makabalo?
Walay buang nga ginikanan ang makahimo ani.
Walay mentally healthy nga inahan
ang mobiya sa iyang anak sulod sa duha ka tuig—
unya mobalik lang kalit aron kuhaon ang bata sa amahan nga nagpabilin?
Walay tarong nga inahan
ang magpahiluna sa bata nga daw lingin
—gitagoan, ginamit, ginawaan og tingog.
Kini dili “pagpanalipod.”
Kini dili “gugma.”
Kini dili pagka-inahan.
Kini—sakit nga wala giatiman.
Ug ang mga tawo nga sama niya
dili angay pasaligan og bata—
labi na kung ang bata
di pa kabalo molaban sa iyang kaugalingon.
Pero aron klaro:
Dili kini suko.
Dili kini drama.
Dili kini “bitter” nga amahan.
Kini kamatuoran.
Ug kamatuoran nga naa pa’y paglaom—kung andam siya mausab.
Gatuo ko nga matabangan siya.
Gatuo ko nga makabalo siya
unsa iyang nabuhat.
Ug siguro, kung makaangkon siya og accountability,
og mutan-aw siya sa kasakit nga iyang gipasa,
og mohunong siya og padagan—
basin pwede pa siya mahimong inahan sa tinuod.
Pero dili hangtod padayon ang tinago, ang pagsinumbagay, ang pagkabuang.
Ang pagtabon sa bata karon—pruweba nga wala pa siya natambalan.
Ug kung gusto nimo og pruweba nga dili lang ako iyang gilimbungan?
Tan-awa ang record.
Gipalihok niya ang Barangay.
Gipalihok niya ang DSWD.
Posibleng gipalihok pud niya ang kapulisan.
Walay medyasyon.
Walay imbestigasyon.
Walay due process.
Naglihok sila tungod kay siya ang “sweet mother.”
Ug ako ang “foreigner.”
Apan karon, ugma, ug sunod tuig—
Si Anjaneth gihapon ang sweet mother.
Ug kasaligan gihapon siya sa bata.
🇵🇭 KAPAG WALANG NAKATINGIN
Ang Sisingil na Enerhiya ng Isang Ina na Peke ang Pagmamahal
Laging may kakaibang tensyon sa relasyon namin—
isang hatak at tulak, parang magnet na pinilit igitna nang baliktad.
Sa simula, binuhos niya ang lakas niya sa akin.
Hindi pagmamahal—performance.
Ipinorma niya ang sarili para akmang-akma sa gusto ko.
Ipinakita ang mga halagang hindi naman niya pinaniniwalaan,
nagkunwaring may lambing,
nagkunwaring konektado.
Parte lang pala ‘yon ng palabas.
Pero nang huminto akong pumalakpak—
nang magsimula akong magtakda ng hangganan imbes na papuri—
ang buong palabas niya naging paghihiganti.
Para bang gusto niyang ipahiwatig:
“Kung ibinuhos ko ang lahat para akitin ka,
at hindi pa rin kita nakuha sa kontrol ko—
kukunin ko na lang ang pinakamahalaga sa ’yo.”
At doon niya kinuha ang anak ko.
Hindi dahil sa pagmamahal.
Hindi para sa proteksyon.
Kundi bilang bayad sa isang relasyong nakabatay sa kasinungalingan.
Hindi niya kinuha ang bata dahil gusto niyang maging ina—
kinuha niya ito dahil gusto niyang maghiganti.
Gusto niya ng sukli para sa maskarang sinuot niya.
Para sa mga taon ng pagpapanggap.
Para sa effort niyang panloloko.
At ngayon, gusto niya itong bawiin—may tubo pa.
Hindi lang niya ako tinalikuran.
Binabalanse niya ang sarili niyang kalungkutan,
at sinisingil ako para sa isang kasalanang siya ang gumawa.
Parang sinabing:
“Singilin si Papa. Singilin gamit ang anak.”
Pero ito ang hindi niya maintindihan:
Hindi ko kinuha ang enerhiya niya.
Ibinigay niya ito—
kusang-loob, may agenda, may layunin.
At nang hindi ito gumana,
gusto niyang baguhin ang kontrata at ako ang sisingilin.
Hindi ito heartbreak.
Isa itong panlilinlang.
Para siyang taong hindi marunong mag-backup ng files,
tapos nagsampa ng reklamo sa Seagate o Dell
dahil nawala ang buong laman ng laptop niya.
“Bayaran mo ako sa mga file na ako mismo ang hindi pinrotektahan.”
Ganyan magluksa ang narcissist:
Hindi iniisip ang pinagmulan.
Naghahanap ng may kasalanan.
Hindi niya pinahalagahan ang anak namin noong kasama ko siya.
Hindi siya lumaban para maging ina.
Tumakbo siya palayo.
Pero nang nakita niyang ang anak namin
ang natitira kong kagalakan,
ang tanging tinig ng puso ko—
ginawa niya itong puhunan.
Puhunang emosyonal.
Paraan ng paghihiganti.
Isang tahimik na pagsigaw ng:
“Bawiin ang lahat.”
At para malinaw—
hindi talaga niya gustong maging ina.
Dalawang taon na niyang iniiwan ang anak namin sa nanay niya,
habang siya ay nagpapakasaya, naghahanap ng atensyon, at lalaki.
Ginagawa niya ito nang palihim—hindi ko agad napansin.
Sinabi ng dating kaibigan niya:
“Wala siyang anak kapag bumibisita.
Lagi mong kasama ang anak, o ng nanay niya.”
Consistent ang pattern:
Nagpapanggap kapag may nakatingin, walang pake kapag wala.
At ngayon, bigla siyang gusto maging buong ina?
Hindi.
Hindi niya kinuha si Adri’el dahil gusto niyang maging ina.
Kinuha niya dahil ako ang ama.
Nakita niya ang tunay na koneksyon namin.
Nakita niya ang pagmamahal.
Nakita niya ang bagay na hindi niya kayang pekein.
At nagsimula siyang mainggit.
Nagalit.
Dahil hindi ko lang siya iniwan—
tinanggihan ko ang kasinungalingan niya.
At dahil doon—
ginamit niya ang anak namin para saktan ako.
At eto pa ang pinakamasakit:
Mismo siya ang nagsabi—
na gusto niyang magkaanak
para mas mahalin ko siya.
Hindi dahil handa siya.
Hindi dahil may pangarap siyang magtaguyod ng pamilya.
Kundi dahil iniisip niyang ang anak ay bitag para sa pagmamahal.
At nang hindi ito gumana—
naubos din ang “pagmamahal” niya.
Dahil ang mga narcissist, hindi sila tunay na nagmamahal.
Hindi sila nag-aalaga—nagpe-perform lang.
At kapag wala na ang audience,
wala na rin ang role.
Sa physics, may isang eksperimento:
Ang double-slit experiment.
Kapag pinapanood ang particle—
kalmado ito, predictable.
Pero kapag walang nakatingin,
nagiging magulo, hindi maintindihan.
Ganun siya.
Ang pagiging “ina” niya ay umiiral lang
kapag may taong nanonood.
Kapag may boyfriend.
Kapag may netizen.
Kapag may nanay na nagsasabing, “Ay, galing mo naman.”
Pero kapag wala na ang audience—
Nawawala rin ang bata sa paningin niya.
At kung kaya niyang burahin ako—
isang ama na may boses, ebidensya, at katotohanan—
Ano pa ang kaya niyang gawin
sa batang limang taong gulang,
na walang kakayahang magsalita para sa sarili?
Kung nagawa niyang lokohin ang kasal,
sirain ang pundasyon ng pamilya,
at lampasan ang lahat ng tungkulin ng isang ina habang ako’y naroroon—
Ano pa kaya ang magagawa niya kapag wala na ako?
Kung kaya niyang sirain ang reputasyon ko gamit ang kasinungalingan…
Kung kaya niyang maglunsad ng smear campaign para takasan ang kanyang pagkukulang…
Kung kaya niyang itulak ang mga institusyon laban sa akin—
Ano pa ang kaya niyang gawin sa anak namin kapag walang nakatingin?
Walang matinong magulang ang kayang gumawa ng ganito.
Walang mentally healthy na tao
ang iiwan ang anak ng paulit-ulit ng dalawang taon—
tapos babalik lang para agawin ito
sa magulang na hindi kailanman umalis.
Walang matinong ina
ang magtatago ng bata
mula sa taong siyang tumayong tunay na magulang.
Hindi ito pag-aalaga.
Hindi ito pagmamahal.
Hindi ito pagiging ina.
Ito’y mental instability.
At ang taong may ganitong asal—
hindi dapat pagkatiwalaan na mag-isa kasama ang bata.
At para malinaw sa lahat:
Hindi ito poot. Hindi ito drama. Hindi ito paghihiganti.
Ito ay katotohanan.
At kahit masakit—naniniwala pa rin akong
may pag-asa siyang magbago.
Pwede siyang magpagamot.
Pwede niyang makita ang pinsalang ginawa niya.
Pwede niyang yakapin ang accountability.
At marahil—kapag kaya na niyang
huminto sa pagsisinungaling,
huminto sa paninira,
huminto sa pagtakas—
Doon siya maaaring maging ina.
Pero habang pinagtatakpan niya ang anak namin,
habang ginagamit niya ito para maghiganti—
pruweba lang ‘yan na hindi pa siya handa.
At kung iniisip ng iba na ako lang ang niloko niya—
Tingnan ninyo ang mga ginawa niya.
Na-uto niya ang Barangay.
Na-impluwensyahan niya ang DSWD.
Posibleng pati pulis.
Walang due process.
Walang imbestigasyon.
Walang legal na batayan.
Pero, siyempre…
Si Anjaneth ay isang sweet mother daw.
At siyempre, dapat daw pagkatiwalaan sa isang bata.