🇺🇸 English Audio
🇵🇠Bisaya Audio
🇺🇸 ENGLISH: A Woman Who Performed for the World and a Man Who Lived for the Family
There’s something tragic about realizing that the person you built your life with was never fully present. That she was never really there—not as a partner, not as a mother, not even as herself.
I encouraged my wife to build something of her own. I told her not to settle for minimum wage jobs that would pull her away from the most precious hours of our son’s development. I pushed her to start a business, think creatively, and stay close to home. To build a future as a family.
But what did she do with that freedom?
She wandered.
She cloned other women’s work—down to the business name, the crafts, even the imagery of children modeling crochet hats. Not just imitation, but mimicry of someone else’s identity. No originality. No respect for the effort and creativity of others. Just a borrowed persona.
And it didn’t stop there.
When a friend of ours, Yari, broke his leg and ended up in the hospital, she disappeared into his life like it was her full-time job. She handled his paperwork. She got his money from his mother. She bought him phones, vapes—whatever he wanted. All while I was at home with our son. All while she should’ve been present with her family.
She was checked out. Not just physically. Emotionally. Mentally. Spiritually.
She didn’t appreciate the marriage. She didn’t treasure the home we built. She didn’t value the man who stood beside her through it all.
Because what she wanted… was to be like other people. To copy. To please. To perform. To seek approval from everyone except the one who loved her honestly.
And that’s when it hit me.
She’s just copying her mother.
Her mother doesn’t respect her husband. Her husband has given up. Maybe he cared once. Maybe he never did. But the pattern is clear—and it got copied onto me.
I became the invisible man. The “husband box” she had to check off but never open. I was the stable one, though far from perfect; the one she knew wouldn’t leave, the one she could ignore while she lived out the illusion of happiness.
She was praised when she helped others, when she played savior, when she was the heroine in someone else’s crisis. But when it came time to show up for her own family, she vanished.
Because real love requires truth. Presence. Commitment. And she was never taught how to give those things—or even how to receive them.
But here’s what I would say—to her, and struggling with their identity:
You don’t have to pretend.
You don’t have to perform.
You don’t need to hide your pain or invent another identity just to feel worthy.
Whatever you went through in your childhood, whatever brokenness you carry—it’s better to let it be seen than to bury it and become someone you’re not. People are far more willing to love someone who is honest about their flaws than someone who’s hiding behind a mask.
Admitting your wounds doesn’t make you weak—it makes you real. It makes you reachable. It makes love possible.
But pretending? Pretending is the biggest mistake. Because look what it does.
It destroys families.
It separates a son from his mother.
It takes a father away from his child.
It turns a life full of potential into a path of damage and regret.
You don’t have to be perfect.
You just have to be yourself.
Even broken, even healing, even unsure—if you’re honest, there’s still a future.
But if you keep pretending, you’ll lose everything that’s real trying to protect something that isn’t.
And so here I am:
A man who lived for the family.
And a woman who’s performing for the world.
She has to keep living out this image now—the single mother, the misunderstood victim, the woman who did no wrong. She has to protect that illusion, even if it means rewriting history. Even if it means hiding the truth from the very people who deserve it most.
But look at the cost.
I’m the one who stayed. I’m the one who was faithful. I’m the one who raised our son while she wandered. And yet it’s my son who suffers—because protecting her image means erasing his father. He’s growing up without the one man who never left, all so she can keep pretending to be the mother she refused to be when it mattered most.
That’s the damage of pretending.
That’s the tragedy of performance over presence.
And how many other families are quietly being wrecked by the same cycle?
How many children will grow up confused because their parents never healed?
How much trauma is passed on—not because people are evil, but because they’re afraid to be honest?
If you’re someone living this double life—please hear this:
You don’t have to carry the mask any longer.
You don’t have to keep performing.
The world might clap for a role, but your family needs a real person.
It’s not too late to be that person.
Let the cycle stop with you.
Let the truth begin with you.
Let your child grow up knowing that love doesn’t need applause to be real.
🇵🇠BISAYA: Usa ka Babaye nga Nagpaka-Tawo sa Kalibutan, ug Usa ka Lalaki nga Nagkinabuhi Para sa Pamilya
Makaluoy kaayo huna-hunaon nga ang tawo nga imong gitukuran sa imong kinabuhi, wala gyud diay didto. Wala siya diha isip partner, wala isip inahan, ug bisan siya mismo—wala.
Giduso nako akong asawa nga magtukod ug kaugalingong panginabuhi. Gisultian nako siya nga ayaw lang dawata ang trabaho nga gamay ra’g sweldo nga makakuha sa iyang oras gikan sa iyang anak. Gisuportahan nako siya sa pagtukod ug negosyo, sa pagkamamugnaon, ug pagpabilin sa balay. Aron magtukod ug kaugmaon isip usa ka pamilya.
Pero unsa iyang gibuhat sa kagawasan nga akong gihatag?
Naglakaw-lakaw lang siya.
Gikopya niya ang buhat sa lain nga mga babaye—apil ang ngalan sa negosyo, ang mga crafts, ug maski ang mga litrato sa mga bata nga nagsul-ob ug ganchillo. Dili lang kini inspirasyon, kundi pagtiklo sa identidad sa lain. Walay originality. Walay respeto sa paningkamot sa uban. Persona lang nga hinulam.
Ug wala ra kutob didto.
Sa dihang nabali ang tiil sa among higala nga si Yari ug na-admit sa ospital, nawala na lang siya sa among kinabuhi. Siya na ang nag-atiman sa iyang mga papeles, nikuha sa kwarta gikan sa iyang inahan, nipalit ug cellphone, vapes, tanan nga iyang gusto. Samtang kami sa among anak, nagpaabot ra sa balay. Samtang dapat siya, uban sa iyang pamilya.
Wala na siya—di lang pisikal, kundi emosyonal, mental, ug espiritwal.
Wala niya gihatagan ug bili ang kaminyoon. Wala niya giila ang panimalay nga among gitukod. Wala niya girespeto ang bana nga nanindog para niya hangtod sa katapusan.
Tungod kay unsa man iyang gusto?
Mura siya gusto mahimong pareha sa uban. Gusto niya magpaka-please. Gusto niya mag-perform. Mangita ug approval sa tanan—gawas lang sa tawo nga tinuod nga nahigugma kaniya.
Ug diha ko napukaw.
Gikopya ra niya iyang inahan.
Wala mutahod ang iyang inahan sa iyang bana. Ang bana? Murag mi-surrender na lang. Siguro ni-care siya sa una. Siguro wala gyud. Pero klaro ang pattern—ug na-copya ra usab kanako.
Nahimo kong invisible man. Usa lang ko ka “husband checkbox” nga iyang gi-check, pero wala gyud ablihi. Ako ang nagbarug. Ako ang nagpakabuhi. Ako ang wala mi-biya. Pero mao gihapon akong gi-ignore samtang siya nagkinabuhi sa ilusyon sa kalipay.
Gidayeg siya sa uban kung mutabang siya, kung mahimong heroine sa krisis sa uban. Pero sa dihang panahon na para mutunga para sa iyang pamilya—nahanaw siya.
Kay ang tinuod nga gugma nagkinahanglan ug kamatuoran. Presensya. Commitment. Ug wala siya kat-on niini. Wala niya matun-i unsaon pagdawat ug tinuod nga gugma.
Apan kini akong ikasulti—para niya, ug sa uban pa nga sama niya:
Dili nimo kinahanglan magpaka-ikaw nga dili ikaw.
Dili nimo kinahanglan magperform.
Dili nimo kinahanglan itago ang imong kasakit o maghimo ug lain nga personalidad para lang mabati nga angay ka.
Unsay imong naagian sa pagkabata, unsa man ang imong kasakit karon—mas maayo nga makita kini kaysa ilubong ug mahimong lain nga tawo. Mas dali pa higugmaon ang usa ka tawo nga tinuod ug nagsulti sa kamatuoran kaysa sa usa ka tawo nga nagtabon sa iyang nawong.
Ang pag-angkon sa imong samad dili kahuyang.
Kana ang tinood nga pagkatawo.
Kana ang paagi nga mahimong tinuod ang gugma.
Pero ang pagpaka-ikaw nga dili ikaw? Mao nay pinakadakong sayop.
Tan-awa ang resulta:
Naguba ang pamilya.
Naputol ang anak sa iyang inahan.
Nakuha ang amahan sa iyang anak.
Ang kinabuhi nga unta puno ug potential—nahimong dalan sa kasakit ug pagbasol.
Dili ka kinahanglan mahimong perpekto.
Kinahanglan lang nga mahimong tinuod.
Maski naguba, maski nag-ayo, maski naglibog pa—kung tinuod ka, naa pa’y paglaum.
Pero kung magpadayon ka sa pagpaka-ikaw nga dili ikaw, mawala ang tanang tinuod tungod lang sa pagpugos pagpanalipod sa bakak.
Ug karon, ania ko:
Usa ka lalaki nga nagkinabuhi para sa pamilya.
Ug usa ka babaye nga nagpaka-balaan sa kalibutan.
Karon, kinahanglan niya ipadayon ang iyang papel—ang single mom nga walay sala, ang misunderstood nga inahan, ang biktima nga tinuod diay ang nagbiya. Kinahanglan niya iprotektahan ang iyang imahe, maski kini magpasabot ug pagsulat ug lain nga bersyon sa kasaysayan. Maski magpasabot nga itago ang tinuod gikan sa iyang anak.
Pero tan-awa ang bayad.
Ako ang nanalipod. Ako ang nagpakamatinud-anon. Ako ang nagpadako sa among anak samtang siya naglaag.
Pero ang akong anak ang nag-antos—kay ang pagpanalipod sa iyang imahe, nagpasabot nga gipapas ang iyang amahan. Nagdako siya nga wala ang usa ka lalaking wala gyud mi-biya, tungod lang kay kinahanglan pa kanunay ipakita nga “perfect mother” siya, bisan wa siya mutunga sa panahon nga pinakaimportante.
Mao nay kadaot sa pagpaka-ikaw nga dili ikaw.
Mao nay trahedya kung ang show mas importante kaysa sa presensya.
Ug pila pa ka pamilya ang hilom nga naguba tungod sa susama nga sirkulo?
Pila pa ka anak ang motubo nga naglibog tungod kay ang ginikanan wala pa nag-ayo?
Pila pa ka trauma ang ipasa, dili tungod kay dautan ang tawo, kundi tungod kay nahadlok lang siya musulti sa tinuod?
Kung ikaw usa sa mga tawo nga nagpuyo sa duha ka kinabuhi—paminaw intawon:
Dili nimo kinahanglan dad-on ang maskara hangtod sa kahangturan.
Dili ka kinahanglan magpadayon sa show.
Tingali mudayeg ang kalibutan sa papel, pero imong pamilya nanginahanglan ug tinuod nga tao.
Dili pa ulahi ang tanan.
Pahunonga ang sirkulo.
Sugdi ang kamatuoran.
Pasagdi ang imong anak motubo nga kabalo nga ang gugma—tinuod bisan walay palakpak.